11 yasindayim.
Anne - baba karar vermis ayrilmaya , iyi hos , evde en azindan artik kavga gurultu olmayacak.
Benim adimada karar veriliyor ve Kartal'dan Goztepe'ye transfer oluyor yasantim.
Ama tabi okul hala Kartal'da , 5.sinifin bitmesine nerden baksan 3-4 ay daha var.
Her gun , her sabah ve her aksam beni Goztepe'den aliyor,trene biniyoruz,Kartal'a gidiyoruz ,trene biniyoruz Goztepe'ye geri donuyoruz.
Usanmadan bikmadan beni her gun okula goturup getiriyor...
Abi.
Simdi ben dunyanin bir ucundayim.
Bir tren yolum yok.
Seni gormeye gelemiyorum,yaninda olamiyorum.
Defalarca telefonun basindan geri dondum,arayamiyorum,sadece bekliyorum...
Ama inaniyorum ki iyi olacaksin,bu hayatta nasil her seyi ustesinden geldiysen , bununda ustesinden geleceksin.
Abi.
Sen benim kuzenimden otesin...
Biz kuzen-yegen ayrimi bilmeden buyuduk..Bizimkilerin tum kavgalarina , ayrismalarina ,birlesmelerine ragmen... Sen benim abimsin..
Seni cok seviyorum.
